Δ. Για το ζήτημα Ζαχαριάδη

Εδώ δεν είναι δυνατό να αναφερθούμε σ’ ολόκληρη την επαναστατική δράση του Ν. Ζαχαριάδη, ο οποίος, όπως είναι γνωστό, μετά την έκκληση της ΕΕ της ΚΔ το 1931 ανάλαβε την καθοδήγηση του ΚΚΕ ως τα 1956 - με εξαίρεση την περίοδο 1940-1945 που ήταν δέσμιος των Ναζί στο Νταχάου - που τον καθαίρεσε βίαια η αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική κλίκα του Χρουτσώφ, ούτε πρόκειται να ασχοληθούμε με ολόκληρη την “κριτική” πού του κάνει το ΚΚΕ (Μ-Λ) και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές των Κ “Κ” Ε και "Κ" Κ Ε (εσωτ.). Σημειώνουμε μόνο, ότι για την περίοδο 1949-1956, τόσο οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές όσο και το ΚΚΕ (Μ-Λ) έχουν τις ίδιες ακριβώς θέσεις και συγκεκριμένα: 1. ότι στο ΚΚΕ επικρατούσε "ανώμαλη εσωκομματική ζωή", υπήρχε "καταπίεση", γινόταν "διώξεις", ακολουθούσαν "διοικητικές μέθοδες" και ότι καλλιεργούνταν η "προσωπολατρία στο Ζαχαριάδη" 2. ότι η πολιτική γραμμή του ΚΚΕ σ' αυτή την περίοδο ήταν δήθεν μια γραμμή, "αριστερή", "δογ­ματική", "σεχταριστική". Στην ίδια αυτή περίοδο βασικός στόχος τόσο των προδοτών ρεβιζιονιστών του "Κ"ΚΕ όσο και των ρεβιζιονιστών του ΚΚΕ(Μ-Λ) είναι ο Ν. Ζαχαριάδης γενικός γραμματέας τότε του ΚΚΕ και εκφραστής στις γραμμές του της προλεταριακής επαναστατικής γραμμής.

Βέβαια η ζωή και η δράση του Ν. Ζαχαριάδη αποτελεί ένα κεντρικό ζήτημα για το ελληνικό επαναστατικό εργατικό κίνημα, διότι συνδέε­ται σχεδόν μ' ολόκληρη την επαναστατική πολιτική δράση του ΚΚΕ(1918-1956) και πρέπει η προσφορά του να μελετηθεί και να εκτιμηθεί σωστά. Δεν έχουμε βέβαια τη γνώμη, ότι στην επαναστατική του δράση δεν υπάρχουν λάθη, όμως η μελέτη για τη σωστή εκτίμηση της προσφοράς του πρέπει να γίνει τόσο σε στενή σύνδεση με την ιστορική ανάπτυξη και κα­τάσταση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και της δράσης του ΚΚΕ(1918-1956), όσο και σε στενή σύνδεση με την ανάπτυξη και δράση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αναπόσπαστο τμήμα του οποίου αποτελούσε το ΚΚΕ, σαν μέλος που ήταν της ΚΔ από το 1920 ως το 1943.

Το βασικό ερώτημα πού μπαίνει και πρέπει να απαντηθεί είναι τού­το: Ήταν και παραμένει ο Ν. Ζαχαριάδης Προλετάριος Επαναστά­της, ή ήταν ρεβιζιονιστής και προδότης; Μελετώντας την επαναστατική πολιτική πραχτική δράση του ΚΚΕ καθώς και τα επίσημα ντοκουμέντα του, πρόγραμμα, αποφάσεις, κλπ. στον καιρό πού καθοδηγούνταν από τον Ν. Ζαχαριάδη καθώς και τα ίδια τα γραφτά του Ν. Ζαχαριάδη δεν μπο­ρεί παρά να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα, ότι ο Ν. Ζαχαριάδης για το ελληνικό επαναστατικό εργατικό κίνημα, ήταν ο μεγάλος προλετά­ριος επαναστάτης, ο μπολσεβίκος ηγέτης του ΚΚΕ.

Εδώ θα ασχοληθούμε σύντομα με δυο ζητήματα: 1. Αντιστάθη­κε και απόκρουσε το ΚΚΕ και πιο συγκεκριμένα η επαναστατική ηγεσία Ζαχαριάδη και επομένως και ο ίδιος ο Ν. Ζαχαριάδης το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό ή τον "δέχτηκε" όπως· Ισχυρίζεται το ΚΚΕ(Μ-Λ) ; 2. Παρέμεινε ο Ν. Ζαχαριάδης ένας Προλετάριος Επαναστάτης ως το θάνατό του ή έγινε προδότης προσχωρώντας στο χρουτσωφικό ρεβιζι­ονισμό όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ(Μ-Λ) ;

Μετά την Αποχώρηση του ΔΣΕ το καλοκαίρι του 1949 οι χιλιάδες μαχητές του και μέρος της ηγεσίας του ΚΚΕ πέρασαν στις τότε σοσι­αλιστικές χώρες, όπου τα κόμματα αυτών των χωρών εκπληρώνοντας, σαν πραγματικά μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα πού ήταν, το διεθνιστικό τους καθήκον έδωσαν κάθε είδους βοήθεια στους έλληνες κομμουνιστές.

Στην περίοδο I949-1954 και ιδιαίτερα στην 3η συνδιάσκεψη του ΚΚΕ Οχτώβρης 1950 , το ΚΚΕ με επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη κατάφε­ρε ισχυρά χτυπήματα ενάντια στο ρεβιζιονισμό, στον πολιτικό, ιδε­ολογικό και οργανωτικό τομέα, σύντριψε τις ρεβιζιονιστικές πλατ­φόρμες του Μ. Βαφειάδη, του Κ. Καραγιώργη, του Μ. Παρτσαλίδη, κα­θαίρεσε και διέγραψε τους φορείς του από το κόμμα. Επίσης στην πορεία καθαιρέθηκαν μια σειρά αλλά οπορτουνιστικά στοιχεία σαν τούς Κ. Κολιγιάννη,. Ζ. Ζωγράφο, Χατζή, Τσάντη, Βατουσιανό, Μαυ­ρομάτη, Ιωαννίδη, κλπ. Έτσι·το ΚΚΕ ξεκαθαρίζοντας τις γραμμές από τα ρεβιζιονιστικά και συνθηκολόγα στοιχεία γίνεται ακόμα πιο ισχυρό στον πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό τομέα, δυναμώνει η μονολιθικότητά του, νικάει η επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή πάνω στην αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή. Ξεκαθαρί­ζοντας το ΚΚΕ τις γραμμές του από τους προδότες ρεβιζιονιστές, εί­ναι έτοιμο, όχι "να δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου", όπως ψευδέστατα και συκοφαντικά ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές του ΚΚΕ (Μ-Λ), αλλά να αντισταθεί θαρραλέα και να αποκρούσει αποφασι­στικά την ρεβιζιονιστική αντεπαναστατική προδοτική γραμμή του Χρουτσώφ και των οπαδών του στο ΚΚΕ.

Γιατί άραγε δεν αναφέρονται καθόλου οι ρεβιζιονιστές του ΚΚΕ (Μ-Λ) σ' αυτή την πάλη του ΚΚΕ με επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη ενάντια στους προδότες ρεβιζιονιστές σαν τον Βαφειάδη, Παρτσαλίδη, Καραγιώργη, κλπ. ή μήπως τούς θεωρούν επαναστάτες πού άδικα τούς κατάγγειλε το ΚΚΕ, ο Ζαχαριάδης όπως λένε αυτοί, σαν "πράχτορες του ταξικού εχθρού", σαν "προδότες", κλπ; Δεν τολμούν να αναφερθούν γιατί έτσι ελπίζουν ότι μπορούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία του ΚΚΕ και διότι αν το κάνουν το μόνο πού μπορεί να συμβεί με σιγουριά είναι να αυτοξεσκεπαστούν σαν τέτοιοι πού είναι, δηλαδή σαν ρεβιζιονιστές. Πού και σε ποιό κομματικό ντοκουμέντο, σ' αυτή την περίοδο, υπάρχουν ρεβιζιονιστικές απόψεις πού οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δήθεν “στις παραμονές της χρουτσωφικής επέμβασης, το ΚΚΕ, διαβρωμένο από τον οπορτουνισμό ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά, ήταν “έτοιμο” να δεχτεί το ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου" ( "Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια του ΚΚΕ" σελ. 47) όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές του ΚΚΕ(Μ-Λ); Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο και γι' αυτό δεν μπορούν να αναφερθούν, γι' αυτό η μόνη διέξοδος πού τούς μένει είναι η ταχυδακτυλουργία, η διαστρέβλωση, των ιστορικών γεγονότων και η συ­κοφαντία.

Όσο για το μύθο "των διοικητικών μεθόδων για τη λύση ιδεολο­γικών προβλημάτων " (σελ. 45 ) έχουμε να πούμε τούτο: ότι οι αντεπαναστατικές ρεβιζιονιστικές απόψεις των προδοτών Βαφειάδη, Παρτσαλίδη, Καραγιώργη και λοιπών όχι μόνο συζητήθηκαν και παρασυζητήθηκαν στο κόμμα, μα και καταδικάστηκαν στο τέλος απ' όλο το κόμμα.

Μετά το θάνατο του Μεγάλου Προλετάριου Επαναστάτη Δάσκαλου και καθοδηγητή του Παγκόσμιου Προλεταριάτου και κλασσικού του Μαρ­ξισμού I. Β. Στάλιν, η αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική κλίκα του Χρουτσώφ, με πραξικόπημα φασιστικού τύπου, σφετερίστηκε την ηγεσία του κόμματος και του κράτους στη ΣΕ και το Φλεβάρη του 1956 παρουσί­ασε στο περιβόητο 20ο συνέδριο, ανοιχτά πλέον την αντεπαναστατική της ρεβιζιονιστική γραμμή. Και αυτή την αντεπαναστατική γραμμή της προσπάθησε να την επιβάλλει και στα άλλα κομμουνιστικά κόμματα, α­νάμεσα στα οποία και το ΚΚΕ, που ήταν ίσως το πρώτο θύμα της επιδρομής της. Οι προδότες ρεβιζιονιστές Παρτσαλίδης, Δημητρίου, Κολιγιάννης και λοιποί, γνωρίζοντας την κατάσταση πού είχε διαμορφω­θεί στο ΚΚΣΕ μετά το θάνατο του Στάλιν άρχισαν να σηκώνουν κεφάλι και ήδη από τα τέλη του 1954 άρχισαν το αντεπαναστατικό τους έργο ανοικτά και το Σεπτέμβρη του 1955 επιτέθηκαν με την προστασία των λογχών του Χρουτσώφ, εναντίον των γραφείων της κομματικής οργάνωσης της Τασκένδης. Οι έλληνες όμως κομμουνιστές απόκρουσαν την επιδρομή των ρεβιζιονιστών πού σε βοήθειά τους έφτασε η χρουτσωφική αστυνομία για να τους σώσει. Την αιματηρή σύγκρουση που προκάλεσαν οι προδότες ρεβιζιονιστές ακολούθησαν συλλήψεις, δίκες, και φυλα­κίσεις πολλών ελλήνων κομμουνιστών. Αυτή ήταν η πρώτη ανοιχτή επέμβαση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών πού θέλησαν να επιβάλλουν τη ρεβιζιονιστική τους γραμμή στην κομματική οργάνωση της Τασκένδης. Προς τα τέλη του 1955 συνήλθε η 5η ολομέλεια του ΚΚΕ στην οποία η επαναστατική καθοδήγηση του Ν. Ζαχαριάδη, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει, ότι πίσω από τούς έλληνες προδότες ρεβιζιονιστές στέκεται ο προδότης Χρουτσώφ και παρά το γεγονός ότι διατρέχει άμεσο κίνδυνο και ιδιαίτερα ο ίδιος ο Ζαχαριάδης προσωπικά, καταδίκασε και απόκρουσε αποφασιστικά την απόπειρα των προδοτών ρεβιζιονιστών πού με την ανοιχτή υποστήριξη του Χρουτσώφ θέλησαν να επιβάλλουν στην κομ­ματική οργάνωση της Τασκένδης την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική τους γραμμή . Ας δούμε τί λένε και οι ίδιοι οι προδότες ρεβιζιονιστές. Στο ίδιο κακόφημο "γράμμα της ΚΕ του ΚΚΕ" γράφουν: "Ή απόφα­ση της 5ης ολομέλειας για τα γεγονότα στην οργάνωση αυτή είναι απόφαση πού δεν τιμά την ΚΕ του ΚΚΕ, δεν βοηθάει καθόλου την εξομάλυνση της κατάστασης στην οργάνωση. Γι' αυτό η 6η ολομέλεια ακύρωσε την απόφαση αυτή καθώς και τις αντικαταστατικές αποφάσεις πού πήρε η λεγόμενη αντιπροσωπεία της ΚΕ στην οργάνωση αυτή" ("Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1958, σελ. 650). Είναι σαφές γιατί η παρασυναγωγή του Χρουτσώφ και των ελλήνων ρεβιζιονιστών πού βαφτίστηκε "6η ολομέλεια" ακύρωσε την απόφαση της 5ης ολομέλειας, ακριβώς διότι η 5η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ απόκρουσε αποφασιστικά και ματαίωσε την από­πειρα των ρεβιζιονιστών να επιβάλουν στην κομματική οργάνωση της Τασκένδης την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική τους γραμμή. Ακύρωσε τις αποφάσεις της για να επιβάλλει έτσι τη ρεβιζιονιστική γραμμή στην οργάνωση. Αυτά είναι τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα πού δείχνουν ξεκάθαρα ότι το ΚΚΕ δεν δέχθηκε "το ρεβιζιονισμό χρουτσωφικού τύπου", τα οποία δείχνουν με τον πιο πειστικό τρόπο, ότι το ΚΚΕ ήταν όχι α­πλώς μόνο το επαναστατικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου μα και το κόμμα πού απόκρουσε αποφασιστικά το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό.

Αυτά τα ίδια ιστορικά γεγονότα δείχνουν εντελώς ξεκάθαρα και πολύ πειστικά ότι ο Ν. Ζαχαριάδης καταπολέμησε και απόκρουσε στην πρά­ξη το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό παρά τον εξαιρετικά σοβαρό κίνδυνο πού διέτρεχε. Και το πιο σπουδαίο είναι ότι ο Ζαχαριάδης είδε και καταπολέμησε την αντεπαναστατική γραμμή του Χρουτσώφ πριν αυτή εμφανιστεί ανοιχτά στο κακόφημο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ. Για τούς έλ­ληνες ρεβιζιονιστές είχε πει τότε τα έξης χαρακτηριστικά λόγια ότι "αυτοί είναι η ουρά του ελέφαντα", εννοώντας τη χρουτσωφική κλίκα. Τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα δείχνουν πολύ ξεκάθαρα ότι ο ισχυρι­σμός των ρεβιζιονιστών του ΚΚΕ(Μ-Λ) πως δήθεν “ο Ζαχαριάδης ποτέ και σε κανένα σημείο δεν αντιτάχθηκε στην αντεπαναστατική γενική γραμμή του ΚΚΣΕ" (“Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ” σελ. 51) αποτελεί διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων και είναι .συκοφαντία. Γιατί άραγε οι ρεβιζιονιστές του ΚΚΕ(Μ-Λ) δεν αναφέρονται καθόλου στις αποφάσεις της 5ης ολομέλειας; Διότι αν αναφέρονταν δεν θα μπορούσαν να συκοφαν­τήσουν το Ν. Ζαχαριάδη. Διότι αν αναφέρονταν θα ήταν υποχρεωμένοι ή να συμφωνήσουν με τις πέρα για πέρα σωστές αποφάσεις της 5ης ολομέλειας, οπότε δεν θα μπορούσαν να συκοφαντήσουν το Ζαχαριάδη, δηλαδή να τον χαρακτηρίσουν "ρεβιζιονιστή" ή θα απόρριπταν τις αποφάσεις της οπότε θα συμφωνούσαν με την προδοτική κλίκα Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη και έτσι θα αυτοξεσκεπάζονταν σαν ρεβιζιονιστές.

Ο Ν. Ζαχαριάδης σαν δοκιμασμένος προλετάριος επαναστάτης πού ήταν, σαν εκφραστής της προλεταριακής γραμμής στο ΚΚΕ, καταπολέ­μησε το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, τόσο πριν το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ όσο και μετά ή όπως λένε οι προδότες ρεβιζιονιστές του "Κ"ΚΕ “προσπάθησε να αντιδράσει στην πραγματοποίηση των αποφάσεων της ολομέλειας ... κατρακύλησε σε πέρα για αντικομματικές θέσεις και αντιδιεθνιστικές επιθέσεις...,'' ( “Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ" 1918- 1958, σελ. 657). Ακριβώς γι' αυτό λόγο τον διέγραψαν, στην 7η ολομέλεια του "Κ”ΚΕ 1957, οι προδότες ρεβιζιονιστές και από μέλος του κόμματος, ακριβώς γι' αυτό αναγκάστηκε η κλίκα του Χρουτσώφ στην αρχή να τον απομονώσει και ύστερα να τον στείλει εξορία στην Σιβηρία με σκοπό να τον εξοντώσει όχι μόνο πολιτικά, αλλά και φυσικά. Και όπως είναι γνωστό πέθανε στη Σιβηρία τον Αύγουστο του 1973.

Η αποφασιστικότητα του Ν. Ζαχαριάδη, το μεγάλο κύρος του και η τεράστια επιρροή πού είχε στα μέλη του ΚΚΕ συντέλεσε στο να ακολουθήσει το κάλεσμά του για αντίσταση ενάντια στο χρουτσωφικό ρε­βιζιονισμό, η τεράστια πλειοψηφία των μελών του ΚΚΕ.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, πως αν ο Ζαχαριάδης είχε γίνει προδότης και ακολουθούσε την αντεπαναστατική ρεβιζιονιστική γραμμή του Χρουτσώφ, δεν θα θίγονταν "προσωπικά" ( "Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια του ΚΚΕ"·, σελ. 51), όπως συκοφαντικά ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές του KKE(Μ-Λ) , και θα εξυπηρετούσε με θαυμάσιο τρό­πο και το αντεπαναστατικό έργο του Χρουτσώφ, διότι έτσι δεν θα ήταν ανάγκη να εκτεθεί επεμβαίνοντας ανοιχτά στο ΚΚΕ, δεν θα εκτίθονταν με συλλήψεις, διώξεις, φασιστικές δίκες, φυλακίσεις και εξορία ελλήνων κομμουνιστών. Αν ο Ν. Ζαχαριάδης είχε προδώσει το Μαρξισμό-Λενινισμό και είχε ακολουθήσει το χρουτσωφικό ρεβιζιονι­σμό, όπως ο Τολιάτι, ο Τορέζ και λοιποί, τότε θα παρίστανε και αυτός, ως το θάνατό του, τον ηγέτη του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ, και αν όχι αυτό, θα είχε τουλάχιστο την ησυχία του και δεν θα εξοντώνονταν στις παγερές στέπες της Σιβηρίας. Όμως επειδή ο Ν. Ζαχαριάδης αντιστάθηκε και καταπολέμησε το ρεβιζιονισμό , γι' αυτό η κλίκα του Χρουτσώφ έκανε το παν να τον εξοντώσει πολιτικά και φυσικά, στέλνοντάς τον εξορία στη Σιβηρία. Γι' αυτό ο ισχυρισμός των ρεβιζιονιστών του ΚΚΕ(Μ-Λ) , πώς "ο Ζαχαριάδης "αντιστάθηκε " για να υπερασπί­σει όχι μια επαναστατική πολιτική αλλά την προσωπική του θέση" ("Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ", σελ. 53) είναι καθαρή συκοφαντία και χοντροκομμένο ψέμα. Πρέπει ακόμα να υπογραμμιστεί, πράγμα που είναι ακόμα πιο σοβαρό, πώς ο τρόπος εξέτασης της δράσης του Ν. Ζα­χαριάδη από το ΚΚΕ (Μ-Λ) είναι στην ουσία του αντιμαρξιστικός. Για­τί το να παρουσιάζει κανείς την πάλη μεταξύ των δύο γραμμών στους κόλπους του ΚΚΕ, της επαναστατικής μαρξιστικής-λενινιστικής προ­λεταριακής γραμμής και της αντεπαναστατικής ρεβιζιονιστικής, το να παρουσιάζει κανείς την πάλη που έλαβε χώρα στους κόλπους του ΚΚΕ στα 1949-1956 για τη συντριβή του ρεβιζιονισμού, σαν πάλη "για την κομματική εξουσία" ("Θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ", σελ. 44) σαν πάλη για ηγετικές καρέκλες, όπως κάνει το ΚΚΕ(Μ-Λ), είναι όχι μόνο αντιμαρξιστικό μα και υιοθετεί ταυτόχρονα στο σύνολό της τη συκοφαντική προπαγάνδα της αντιδραστικής αστικής τάξης σε βάρος του ΚΚΕ και γενικά, όπως είναι γνωστό, σε βάρος όλων των επαναστατικών κομμά­των. Και τέλος με πολύ ραφιναρισμένο τρόπο παίρνει υπό την προστα­σία του τους ρεβιζιονιστές.

Ας έρθουμε τώρα στα περιβόητα εκείνα γράμματα πού κυκλοφόρη­σαν το Μάη του 1967 και για τα οποία το KKΕ(Μ-Λ) ισχυρίζεται ότι γράφτηκαν από το Ν. Ζαχαριάδη. Πρέπει να τονίσουμε ότι δεν υπάρχει απολύτως καμιά απόδειξη που να στηρίζει έναν τέτοιο ισχυρισμό.

Τα γράμματα αυτά, των οποίων το περιεχόμενο είναι πέρα για πέ­ρα αντεπαναστατικό ρεβιζιονιστικό, δεν γράφτηκαν από το Ν. Ζαχαρι­άδη αλλά έχουν κατασκευαστεί από τους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές με προμελετημένο σχέδιο και προκαθορισμένο σκοπό: να προκαλέσουν σύγχυση, δυσπιστία και ηττοπάθεια και να διασπάσουν τους έλληνες κομμουνιστές, και ιδιαίτερα τους πολιτικούς πρόσφυγες, με επιδίωξή τους να εμποδίσουν την ανασύνταξη των επαναστατικών δυ­νάμεων για την όσο το δυνατό πιο γρήγορη ίδρυση επαναστατικού ΚΚΕ. Πράγμα πού δυστυχώς, ως ένα βαθμό, πέτυχαν.

Είναι γνωστό ότι οι ρεβιζιονιστές του “Κ”ΚΕ στις ρεβιζιονιστικές χώρες ήταν εντελώς απομονωμένοι από τους έλληνες κομμουνιστές και ο μοναδικός δρόμος και το πιο πρόσφορο μέσο πού τούς έμενε, αφού οι ανοιχτές διώξεις, οι προβοκάτσιες, οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, το διώξιμο παιδιών από τα σχολεία, οι εξορίες κλπ. δεν στάθηκαν ι­κανά να λυγίσουν τους έλληνες κομμουνιστές, ήταν να συνωμοτούν, να σκευωρούν και να στέλνουν στις γραμμές των μαρξιστών-λενινιστών πολιτικών προσφύγων τους πράχτορές τους με αποκλειστικό σκοπό να τους αποπροσανατολίσουν, διασπάσουν, απογοητεύσουν και τέλος αν εί­ναι δυνατό να πάρουν ένα μέρος μαζί τους.

Στα πλαίσια ακριβώς του παραπάνω προμελετημένου σχεδίου γρά­φτηκαν αυτά τα ρεβιζιονιστικά γράμματα από τούς έλληνες και σοβιετικούς ρεβιζιονιστές στο άνομα του Ζαχαριάδη, τα οποία όμως για να γίνουν πιστευτά στους έλληνες κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες έπρεπε οπωσδήποτε να τα κυκλοφορήσουν "μαρξιστές-λενινιστέςς", διό­τι αν κυκλοφορούσαν επίσημα από τους προδότες έλληνες ρεβιζιονιστές δεν πρόκειται να τούς πίστευε κανένας. Αυτοί πού τα κυκλοφορήσαν ή έπεσαν θύματα αυτής της σατανικής σκευωρίας των ρεβιζιονιστών ή αν το έκαναν σε γνώση τους πρόκειται για αντεπαναστάτες, για όργανα των προ­δοτών ρεβιζιονιστών. Πάντως γεγονός είναι ότι προκλήθηκε μεγάλη ζημιά στο ελληνικό επαναστατικό κίνημα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι τα περιβόητα αυτά γράμματα κυκλοφόρη­σαν στις παραμονές της διάσπασης του ρεβιζιονιστικού "Κ"ΚΕ μετά την εγ­καθίδρυση της φασιστικής διχτατορίας στην Ελλάδα, όταν πια χρεοκόπησε ανοιχτά η αντεπαναστατική του πολιτική.

Αν τα γράμματα αυτά είχαν γραφτεί πραγματικά από το Ζαχαριάδη, δη­λαδή αν ο Ζαχαριάδης είχε προδώσει το Μαρξισμό-Λενινισμό και είχε προ­σχωρήσει στο χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό τότε γεννιούνται τα παρακάτω ερω­τήματα: 1. Γιατί να μην τον χρησιμοποιήσουν οι έλληνες ρεβιζιονιστές αφού είχε γίνει όργανό τους; 2. Γιατί να μην τον αποκαταστήσουν; 3. Για­τί να μην τον αφήσουν ελεύθερο; 4. Γιατί να τον εξοντώσουν και φυσικά οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές κρατώντας τον εξορία στη Σιβηρία ως το θάνατό του;

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές εξόντωσαν το Ζαχαριάδη στη Σιβηρία για­τί δεν πρόδωσε το Μαρξισμό-Λενινισμό, γιατί δεν έγινε όργανό τους.

Τα αντεπαναστατικά αυτά γράμματα έπρεπε αμέσως από την αρχή να κα­ταγγελθούν σαν τέτοια πού ήταν, δηλαδή σαν κατασκευάσματα των ρεβιζιονιστών και έτσι δεν θα προκαλούσαν καμιά ζημιά στο ελληνικό επαναστατικό κίνημα.

* * *

Οι παραπάνω ρεβιζιονιστικές θέσεις και απόψεις του ΚΚΕ(Μ-Λ) - οι οποίες δεν είναι και οι μόνες - σχετικά με την πραγματοποίηση της αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης στην 'Ελλάδα, σχετικά με την εκτίμηση της επαναστατικής δράσης του ΚΚΕ(1918-1956) και ο αντισταλινισμός του, έχουν προκαλέσει και προκαλούν συγχύσεις, διασπάσεις, εμποδίζουν την ανάπτυξη και συσπείρωση των επαναστατικών δυνάμεων στον ελληνικό χώρο, συμ­βάλλουν στη διατήρηση και ύπαρξη ένα σωρό ομάδων και τέλος κάνουν ου­σιαστικά αδύνατη την κριτική και το ολοκληρωτικό ξεσκέπασμα των συγ­χρόνων ρεβιζιονιστών των "Κ"ΚΕ και "Κ"ΚΕ (εσωτ.) , οι όποιοι καπηλευόμενοι τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ(1918-1956) εξαπατούν την ερ­γατική τάξη και γενικά τις πλατιές λαϊκές μάζες.

Η υπεράσπιση όλων ανεξαίρετα των επαναστατικών άρχων του Μαρξισμού-Λενινισμού, η διατήρηση της καθαρότητάς τους, η αδιάλλαχτη πολεμική και πλήρης συντριβή των αντεπαναστατικών προδοτικών ρεβιζιονιστικών θεωριών κάθε απόχρωσης, η καταπολέμηση του αντισταλινισμού καθώς και η καταπολέμηση της αντεπαναστατικής αντιμαρξιστικής θεωρίας "των τριών κόσμων", αποτελούν σήμερα βασικό καθήκον των Μαρξιστών-Λενινιστών και ζήτημα ζωτικής σημασία, τόσο για την ανάπτυξη του επαναστα­τικού κινήματος και το θρίαμβο της προλεταριακής επανάστασης, η οποία βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη όσο και για την πάλη των λαών, κάτω από την ηγεμονία του προλεταριάτου, εναντίον των δύο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΕΠΑ και ΕΣΣΔ καθώς και εναντίον των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και αντιδραστικών καθεστώτων.

Οργάνωση 'Ελλήνων Μαρξιστών-Λενινιστών Ελβετίας

Οχτώβρης 1977